Frontlijnen en startlijnen

september 14, 2021

Frontlijnen en startlijnen

Epidemioloog René Najera werkte afgelopen jaar lange dagen en maakte traumatische momenten mee, zoals mensen die aan COVID-19 kwamen te overlijden. Zijn trainingsroutine tijdens de pandemie was voor hem een vorm van therapie en versterkte de band met anderen, voornamelijk zijn dochter.

"Nu ik steeds meer hardloop, heb ik het idee dat ik altijd voor haar kan klaarstaan", vertelt Najera. "En dat is onderdeel van onze connectie. Ik voel waar ze is en sta in een mum van tijd voor haar klaar als ze me nodig heeft."

Najera werd in 2019 bij zijn huidige baan aangenomen om de effecten van een epidemie op de mentale gezondheid en drugsgebruik te onderzoeken, zoals suïcides met opioïden. Toen de pandemie een paar maanden later begon, werd zijn mentale en emotionele gezondheid tot het uiterste gedreven.

"Je werkt 18 uur per dag, krijgt te weinig slaapt en bent humeurig," vertelt Najera. "Je weet dat je vrouw en dochter dat ook merken."

Op dat moment besloot Najera een fiets met fietskar te kopen en samen met zijn dochter routes rondom het dorp te fietsen. Hij vertelt dat beweging zijn algehele geestelijke gezondheid verbeterde, maar het hem ook dichter bij zijn familie bracht, omdat hij zo een langer en betekenisvoller leven met hen kan doorbrengen.

"Ik beeld me in dat ik mijn dochtertje op kan pakken en dat ik later met haar mee kan gaan als ze ook gaat sporten," vertelt Najera. "En voor mijn vrouw geldt precies hetzelfde. Ik vraag me dan af waar we over een aantal jaar zullen zijn. Welke landen hebben we dan bezocht? Welke bergen hebben we beklommen?"

Najera heeft niet alleen leren fietsen, maar ook zwemmen; iets dat hij nog nooit eerder had gedaan.

"Ik weet nog dat ik water in mijn neus kreeg en alles eruit hoestte, en krampachtig om me heen greep om de zijkant van het zwembad vast te pakken," vertelt Najera.

Voor hem was die uitdaging juist onderdeel van het plezier dat trainen hem bracht. Als hij nu het zwembad in gaat, probeert hij anderen bij te houden. Zo wordt zelfs zwemmen voor Najera een soort van teamsport. Datzelfde geldt voor hardlopen, maar op een andere manier. Hij legt uit dat niet het trainen met mensen hem motiveert, maar juist de mensenlevens die hij door de jaren heen verloren heeft zien gaan.

"Ik beeld me dan die mensen in die aan de beademing lagen, die alleen maar drukte om zich heen kenden," vertelt hij. "Dat maakt me kwaad en dan zijn mijn volgende 100 ademhalingen voor hen."

Hij snapt dat sommige mensen het een nogal morbide motivatie vinden, maar hij vindt dat juist nadenken over moeilijke situaties in het verleden een goeie manier is om vooruit te blijven kijken.

"En dat beweegt ons. Toch? Dat motiveert ons," vertelt hij. "Ik doe het niet alleen voor mezelf, maar ook voor de mensen van wie ik houd. En als ik het heb over mensen van wie ik houd, bedoel ik niet alleen mijn familie. Ik werk met mensen. Dus moet ik mijn baan met alle liefde doen en voor iedereen zorgen. En dat is waarom ik het doe. Als ik me goed voel, dan kan ik dat op heel veel mensen overbrengen."

Word gratis lid van Strava: